تیسه شب، سه کنسرتو و پنج سمفونی: ارکستر روشنگری به فرو رفتن عمیق خود در مندلسون با شدتی نزدیک می شود که آهنگساز هنوز تا حدودی دست کم گرفته شده اغلب آن را دریافت نمی کند. آندراس شیف هم رهبر ارکستر است و هم در دو کنسرت پیانو، سولیست. به نظر می رسد پیانوی بلاتنر که می نوازد، وقتی بزرگ شد، می خواهد یک کنسرتو مدرن باشد. این ساز در نوع خود بزرگ است و در کنسرتو پیانو شماره 2 که دومین کنسرت این مجموعه را افتتاح کرد، لحن روشن و روشن آن به خوبی با ارکستر سازگار بود. اجرای بیش از حد غنایی نبود، حتی اگر قسمت آرام آهنگ به زیبایی جریان داشت. با این حال، او با انرژی بی وقفه متهم شد. شیف ملودی‌ها را به شدت انتخاب کرد، حتی در حالی که چهره‌ای تنش‌آمیز و ظریف همراه را حفظ می‌کرد – پایانی یادآور این بود که مندلسون، که اولین نمایش را اجرا کرد، خود یک هنرمند بود.
برای یک نوازنده، شیف Variations Sérieuses را نواخت، یک قطعه پیانوی تک‌نوازی سنگین به مدت بیش از 10 دقیقه، که احتمالاً در این مرحله گوشتی‌تر از نیاز است. مطمئناً وقتی به لحظات پایانی سمفونی اصلاح طلبی رسیدیم، اجرا انرژی پایان شب را گرفته بود، هرچند بعد از آنتراکت یک سمفونی کامل دیگر وجود داشت.
خیلی بیشتر از یک چیز خوب؟ تقریباً – اما نه کاملاً. در هر دو سمفونی، ارکستر سرزنده به نظر می‌رسید و هیچ چیز کش نمی‌آمد. سمفونی Reformation با ترکیب سازها شروع شد تا مانند یک ارگ به نظر برسد – کوچک، هیچ چیز خیلی بزرگ – و با شعله ای از عسل خشن، از جمله غرغر آهسته یک مار به پایان رسید. شخصیت و رنگ زیادی بین آنها وجود داشت، با چیدمان استریوی ویولن ها جلوه های پر جنب و جوشی ایجاد می کرد و برخی از آنها در موومان دوم بیرون می نوازند. در سمفونی اسکاتلندی، تارها لحظه ای طول کشید تا جا بیفتند، اما تک نوازی کلارینت بود که قبل از اینکه قطعه به شدت به خانه برود، در رقابتی شگفت انگیز بین چهار بوق در یک طرف و تیمپان در طرف دیگر، نمایش را ربود. رهبری شیف ممکن است کوچک و منظم به نظر برسد، اما نوازندگی بزرگ را جذب می کند.