تیime Traveler عنوان تور کوتاه کنونی Ute Lemper خستگی ناپذیر در بریتانیا و همچنین آلبوم جدیدی است که خود نوشته است. لمپر بیشتر به عنوان یک خواننده شناخته می شود، اما او همیشه چند وجهی بوده است: خواننده، بازیگر، رقصنده – که موریس بژارت برای او یک باله تولید کرد – هنرمندی که در زادگاهش آلمان نمایشگاه داشت، هنرمند کاباره و اکنون آهنگساز.
ظاهراً به دلیل “تولد بزرگ” – 60 سالگی او – در سال گذشته، دوره ای از تفکر در مورد زندگی، عشق، امیدها و شهرت آغاز شد. آهنگ ها به طور طبیعی به وجود آمدند، به ویژه در آهنگ عنوان مسافر زمان، و همچنین در مخزن، محل مورد علاقه نیویورک که مدت ها قبل از خانه او بود، منعکس شدند. اما لمپر همچنین با سرکشی به تاریخ آلمان اشاره کرد. لحظه قدرتمندی فرا می رسد که جنایات وایمار در سال 1924 را بازگو می کند – که لمپر با موسیقی آن به طور خاص مرتبط است – و این پیشنهاد که در حقیقت، یک قرن بعد همه چیز همچنان همان است. رسیدن به آخرین سطر از پیت سیگر «همه گل ها کجا رفته اند؟» ناراحتی واقعی وجود داشت: آنها کی خواهند فهمید؟ لمپر زمزمه می کند: “هرگز!”
آواز خواندن به زبان‌های مختلف – کلمات انگلیسی گاهی غیرقابل رمزگشایی هستند و آلمانی لرزه‌ای از اصالت دارد – لمپر معروف‌ترین شماره‌های خود – ویل/برشت سورابایا-جانی و La Vie en Rose اثر ادیت پیاف – را با ترکیبی از نرم و روان اجرا کرد. صدای چسبیده، طیف ته رنگ مخملی. او با تحقیر خود به جای ترحم به خود، تمام آن رقص جاز و شلاق ولما کلی در شیکاگو (که با او در لندن و نیویورک اجرا داشته است) را به عنوان میراث دیرینه ای از مشکلات کمر به نمایش می گذارد و یک چیز خارق العاده دیگر را نشان می دهد. جنبه شخصیتی هنرمندانه، صداهای یک شیپور خفه شده را صدا می کند.
بین آهنگ ها یک مونولوگ صمیمی، نفس گیر و اعتراف آمیز وجود داشت. داستان این که چگونه مارلن دیتریش، پس از اطلاع از اینکه لمپر را “مارلین جدید” می نامند، با جوان 24 ساله آن زمان تماس گرفت تا صحبت کند، جذاب بود.
تئاتری بودن لمپر با شیمی با نوازندگانش همخوانی داشت – پیانیست برجسته وانا گرگ و نوازنده بیس جوزپه باسی. او ممکن است افرادی مانند دیتریش و پیاف را با حس قوی ژان راس (که کریستوفر ایشروود بر اساس سالی بولز ساخته است) هدایت کند، اما لمپر هنوز هم به تنهایی یک زن است.