آ سفید برفی ناشنوا، سیندرلای نابینا، جوجه اردک زشت اعصاب‌خوار، و راپونزل ویلچری: افسانه‌های کلاسیک اروپایی که در یک انسان‌شناسی جدید از داستان‌های نوشته شده توسط زنان دارای معلولیت آسیای جنوبی بازتفسیر شده‌اند.
“وقتی افراد دارای معلولیت خود را در دنیا نمی بینند، به ما می گوید که ما لیاقت وجود را نداریم، این داستان ها برای ما نیستند، داستان های عشق و دوستی برای ما نیستند، و مطمئناً شاد نیستند. نیدی، بنیانگذار Rising Flame، یک گروه حقوق معلولان فمینیستی که کتابی به نام And They Lived…Forever منتشر کرد، می گوید.
گویال می‌گوید: بچه‌ها به زودی از افسانه‌ها یاد می‌گیرند که زخم‌های صورت، مثله‌کردن و تفاوت‌های فیزیکی باعث ترس می‌شوند، چه گوژپشت نوتردام یا هیولایی در زیبا و هیولا.
ایده این کتاب که در ماه مارس منتشر شد، از یک کارگاه آنلاینی بود که توسط Rising Flame در طول همه‌گیری به رهبری نویسنده Aditi Rao برگزار شد. کسانی که شرکت کردند راه هایی را برای بازگویی داستان ها با درهم تنیدگی در تجارب اوتیسم، نابینایی، واگرایی عصبی، ناشنوایی، یا تحرک محدود در نظر گرفتند.
پاریتا دولاکیا، یک کارمند بهداشت در بمبئی، داستان راپونزل را دوباره تفسیر کرد، زیرا او با تله همذات پنداری کرد. در نسخه Dholakia، زمانی که شاهزاده عاشق راپونزل می شود و او را به قصر خود دعوت می کند، حتی اگر قلبش به امید دیدن دنیا می تپد، او امتناع می کند.
“من نمی توانم. از اتاق تا مهدکودک رمپی وجود ندارد.»
“ما راهی پیدا خواهیم کرد. شاهزاده می گوید من می توانم شما را نابود کنم.
“من را حمل کن؟ فکر نمی کنم این را بخواهم. من همیشه روی صندلی خودم همه جا می روم.”
دالاکیا که تا حدی ناشنوا است، می‌گوید: «در راپونزل من، با کمک یک سمعک سازگار با نانو، او به تنهایی در دنیای پیچیده‌ای از سکوت کامل حرکت می‌کند. او می گوید که به سختی می تواند باور کند که اکنون یک نویسنده منتشر شده است.
یکی دیگر از همکاران این کتاب، وکیل دادگاه عالی، سانچیتا آین، پینوکیو را برای مقابله با مفاهیم اجتماعی کمال جسمانی زنانه، وسواسی که توسط افسانه ها تداوم می یابد، دوباره کار کرد. آین که از یک بیماری مزمن عصبی رنج می برد، می گوید: «این در مورد معرفی ایده پذیرش نقص در خود و دیگران بود.
شخصیت اصلی آین مریم دختر مدرسه ای است که هر بار که دروغ می گوید پای مصنوعی اش بلندتر می شود. مریم که در مدرسه مورد آزار و اذیت قرار می گیرد و توسط همسالانش طرد می شود، با ماه دوست می شود و او به او می گوید: “شما می توانید انتخاب کنید که چه احساسی دارید، صرف نظر از اینکه مردم چه می گویند.”
تنهایی یک موضوع برجسته در داستان‌ها است که گویال می‌گوید با خوانندگان با و بدون معلولیت طنین‌انداز می‌شود. گویال، 38 ساله، که در نوجوانی با یک بیماری دژنراتیو چشمی تشخیص داده شد، می‌گوید: «خوانندگان بدون معلولیت می‌گویند که خود را در داستان‌ها می‌بینند – از اینکه توسط گروه خود کنار گذاشته شده‌اند و احساس ناخواسته شدن می‌کنند، آسیب دیده‌اند.
تیم تصمیم گرفت آثار کلاسیک اروپایی را بازسازی کند، اما گویال می‌گوید که محیط‌ها – نام مکان‌ها، غذاها، منابع فرهنگی – کاملاً آسیای جنوبی هستند. او امیدوار است که این داستان ها به خوانندگان بفهماند که زندگی زنان دارای معلولیت، که به گفته او در پایین ترین سطح جامعه هند قرار دارند، به اندازه زندگی همه افراد دیگر غنی است.
«زنان و دختران معلول شرم و گناه بسیار زیادی دارند. گویال می‌گوید: «خیلی وقت‌ها، والدین ممکن است دختر خود را که معلولیت دارد، فرزند خود ندانند و حتی اگر فکر کنند این مشکل جزئی است، ناتوانی او را تشخیص نمی‌دهند و مراقبت‌های پزشکی لازم را به او ارائه نمی‌کنند.»
«جامعه افراد را تا حد ناتوانی کاهش می‌دهد و فقط عصای سفید یا ویلچر را می‌بیند. مردم فراموش می کنند که همه ما تجربه انسانی یکسانی از عشق، دوستی، طرد شدن یا تفریح داریم. ما نیز بخشی از ساختار اجتماعی هستیم.