اچاین فیلمی است که چیزی را ارائه می دهد که معمولاً در رسانه ها ارائه نمی شود: بینشی از آینده و نقشه راه یا بخشی از یک نقشه راه از وضعیت فعلی اسرائیل و فلسطین. این در مورد مروان برغوتی، رهبر فلسطینی، یکی از حامیان اولیه توافقنامه صلح اسلو در سال‌های 1993 و 1995 است، که به تدریج از رقص آهسته اجماع بین‌المللی ناامید شد و در نهایت در سال 2002 به دلیل تحریم حملات مرگبار به اسرائیل به زندان افتاد. موضع برغوتی این نیست که او بی گناه است، بلکه این است که دادگاه اسرائیل حق محاکمه او را ندارد.
پس از آن سال‌ها در اسارت گرسنگی می‌کشیدند، کتک می‌زدند و مورد تمسخر قرار می‌دادند. فرزندان بزرگ او نیز مورد هدف قرار گرفته و دستگیر شده اند و همسرش فدوی بارها اجازه ملاقات با او را نداشته است. اما این فیلم نشان می‌دهد که چیز دیگری نیز در جریان بوده است: ماندل‌سازی برغوتی، فرآیندی که خود نیروهای اسرائیلی ممکن است آن را راحت بدانند اگر در آینده به یک شخصیت شناخته‌شده بین‌المللی نیاز داشته باشند که با او مذاکره کنند.
بی‌عدالتی و بی‌رحمی قضایی و همچنین دهه‌ها ایجاد اعتبار و ارزش خبری بین‌المللی است که برغوتی را برای آینده‌ای با احترام سیاسی آماده می‌کند. زندانی کردن یک رهبر بالقوه یک فرآیند نهفتگی است که او را از تجارت پیش پا افتاده اشتباهات و معاملات کثیف و شرمساری که همه رهبران سیاسی فعال در رزومه خود می بینند مصون می دارد. برغوتی در سلولش از همه اینها جدا شده است، هرچند که این تجربه را کمتر نمی کند.
مقایسه بین برغوتی و ماندلا به وضوح توسط حامیان اولی تبلیغ می شود، و این فیلم نشان می دهد که حامیان جریان اصلی ماندلا ترجیح می دهند فراموش کنند: ماندلا مدت ها پس از آزادی به خشونت سیاسی به عنوان یک احتمال اعتقاد داشت و از آن حمایت می کرد. ویدئویی از سخنرانی ماندلا در غزه در سال 1999 نشان می‌دهد که او می‌گوید: «صلح را به رویارویی ترجیح دهید، مگر زمانی که نتوانیم به جلو حرکت کنیم. سپس، اگر تنها جایگزین خشونت باشد، از خشونت استفاده خواهیم کرد.» در بریتانیا، جایی که مارتین مک گینس بالاخره با ملکه ملاقات کرد، این یک پارادوکس با طنین خاص خود است. فیلمی سیاه با پیامی از سیاست واقعی.